سورو،جهنمده بیتن گل(سوری،گلی که در جهنم روئید)شعری از عاصم اردبیلی با ترجمه فارسی

"جهنمده بیتن گول" حکایتی است واقعی از ماجرای عاشق شدن دختری (سوری) از "الموت" یکی از توابع قزوین به یک پسر اردبیلی به اسم ایوب که ظاهرا" آنجا دانشجو یا معلم بوده است.این ماجرا حدود 30- 40 سال پیش اتفاق افتاده و این دختر خانم "70" ساله (سوری) هم اکنون در اردبیل زندگی می کند، این حکایت را چند سال پیش استاد "عاصم اردبیلی" یکی از شاعران برجسته معاصر به صورت نظم و در کمال زیبایی نوشته است.

اینهم ترجمه این شعر برای هموطنان فارسی زبان البته مطمئناً ترجمه هر شعری از زیبائی آن شعر خواهد کاست و جای متن و زبان اصلی را نخواهد داد:

"جهنمده بیتن گول"
(گلی که در جهنم روئید)

سوری بیر دامجیدو گاوزدن آخاراغ اوزده ایتیبدور

قطره اشکی است که از چشمان سرازیر شده وبر گونه ها نشسته

سوری یول یولچیسیدور اَیریده یوخ دوزده ایتیبدور

مسافر راه راستی است – بخاطر درستی اش گم گشته است

سوری بیر مرثیه دور اوخشایاراق سوزده ایتیبدور

مرثیه ای است که کلامش گم گشته

او کونول لرده کی ایتمیشدی ازلدن اودو گوزدنده ایتیبدور

او که از اول از دل ها رفته بود از دیده ها نیز افتاده است

سوری بیر گوزلری باغلی،اوزو داغلی،سوزو داغلی،اولوبهاردان هارا باغلی!

سوری ؛ این دختر چشم وگوش بسته ، سیلی خورده ، محنت کشیده از کجا به کجا دلبسته است

بوشلاییب دوغما دیارین اموب البته یاریندان ال اوزوب هر نه واریندان

زادگاه خود را رها کرده، وبه دنبال دلدار خود، دست از همه چیز برداشته است

قورخماییب شهریمیزین قیشدا آمانسیز بورانیندان نه قاریندان

از سرمای سوزان و برف و یخبندان شهر ما هراسی به خود راه نداده

گزیر آواره تاپا یاندیریجی دردینه چاره تاپا بیلمیر

اودر به در دنبال چاره دردجانسوزخود می گرددکه هرگز نمی تواند راه به جایی ببرد

چوخ سویر عشقی باشیندان آتا،آما آتا بیلمیر

عشق را می خواهد رها کند اما نمی تواند

اُوا باخ اُوچی دالینجا قاچیر آما چاتا بیلمیر

شکار در پی صیاد می دود اما نمی رسد

ایش دونوب لیلی دوشوب چوللره مجنون سراغیندا

روزگاره برگشته ؛ لیلی در پی مجنون آواره گشته

شیرین الده تئشه،داغ پارچالییر فرهاد اوتورموش اوتاغیندا

شیرین تیشه بر دست گرفته وکوه می کند اما فرهاد نشسته بر دنج خانه

تشنه لب قو نئجه گور جان وری دریا قیراغیندا

قوی تشنه لب چگونه بر لب دریا ازتشنگی جان می سپارد

گوزده حسرت یئرینی خوشلایوب ابهام دوداغیندا

آرزو و حسرت رسیدن را در لبان و ابهام با خوشی گمانه می زند

وارلیغین سون اثری آز قالیر ایتسین یاناغیندا

می رود تاآخرین آثار هستی نیز از رخسارش زایل گردد

سانکی بیر کوزدی بورونموش کوله وارلیق اوجاغیندا

در کوره مانده است چون آتشی که خاکستر رویش را پوشانده باشد

کوزریر پیلته کیمین یاغ توکه نیب دور چراغیندا

چون فیتیله چراغی بی روغن به کم سویی می گراید

بوی آتیر رنج باغیندا قوجالیر گنج چاغیندا

با رنج روزگار بزرگ می شود و درجوانی شکسته می گردد

بیر آدامسیز سوری آدلی،الی باغلی دیلی باغلی

فردی بی رسم ونشان و دست ودل بسته ای به نام سوری

سوری جان اومما فلکدن،فلکین یوخدی وفاسی

سوری جان ، دل به دنیا نبند ، دنیا وفا ندارد

نقدر یوخدی وفاسی او قدر چوخدی جفاسی

هر چه وفا ندارد جفایش بیشتر است

کهنه رقاصه کیمی هر کسه بیر جوردی اداسی

چون رقاصان قهار بر هر کسی به گونه ای می رقصد

او ایاقدان دوشه نی ایستیر،ایاقدان سالان اولسون

از پا افتادگان را می خواهد از پادرآورد

او تالانمیشلاری ایستیر گونی گوندن تالان اولسون

تاراج شده گان را روز به روز تاراج شده تر می خواهد

او آتیلمیشلاری ایستیر هامودان چوخ آتان اولسون

رهاشدگان را می خواهد بیشتر ازهمه رها کند

او ساتیلمیشلاری ایستیر قول ائدر کن ساتان اولسون

بردگان را می خواهد بیشتر بر بردگی بگمارد

نئله مک قورقو بوجوردور فلکین نظمی ازلدن اولوب اضدادینه باغلی

چکار میشود کرد که نظم طبیعت بر اضدادش بسته است

قاراسیز آغلار اولانماز دره سیز داغلار اولانماز اولوسیز ساغلار اولانماز

سفید بدون سیاه – کوه بدون دره و زنده ی بدون مرده ارزشی ندارند

گره ک هر بیر گوزله بیر دانا چیرکینده یارالسین

باید درکنارهرپری زیبارویی / مجسمه زشتی ای نیز خلق شود

بیری انسین یره گویدن بیری عرشه اوجالانسین

یکی بر خاک مذلت بغلتد تا دیگری به اوج افلاک برسد

بیری چالسین ال ایاق غم دنیزینده،بیری ساحلده سئوینجیله دایانسین

یکی در گرداب بلا غرق شده دست و پا می زند ودیگری در ساحل آرامش دراز کشیده وبه التذاذمشغول شود

بیری ذلت پالازین باشه چکیب یاتسادا آنجاق،بیرینین بختی اویانسین

یکی پتوی ذلت زندگی را برای آرامش و خواب بر روی خود کشیده و دیگری بختش بیدار

بیری قویلانسادا نعمتلره یئرسز،بیری ده قانه بویانسین

یکی بهره مند از هر نعمتی و دیگری در خون غلتیده

آی آدامسیز سوری آدلی،ساچلاریندان دارا باغلی!

سوری بیکس – که از زلفانت بر دار آویخته شده

نئله مک ائیش بئله گلمیش؛چور گلنده گوله گلمیش

کار روزگار اینگونه است / هربلایی که برسد بر دامن گل می نشیند

فلکین ایری کمانینده اولان اوخ آتیلاندا دوزه دگمیش

آسمان خشم آلود چون تیر خود را بر کشد بر سینه غم می زند

دلسیزین باغرینی دَلمیش؛ایری قالمیش دوزو ایمیش

همه چیز را وا ژگون می کند

اونو خوشلار بو فلک:ائل ساراسین سئللر آپارسین

خوشحالی روزگار این است که سارای قبیله را به دست سیل دهد

بولبول حسرت چکه رک گول ثمرین یئللر آپارسین

بلبل در حسرت که ثمره گل ها بر باد رفته

قیسی چوللر ده قویوب لیلینی محمیلر آپارسین

قیس را در بیابان گذارده و لیلی را خواهان برد

خسروئی شیرینیله ال اله وئرسین،فرهادین قامتین اگسین

دست شیرین و خسرو در هم و قامت فرهاد بر هم شکسته

باخاراق چرخ زامان نشئیه گلسین کئفه دولسون،سوری لار سولسادا سولسون

و در اندیشه آن که چرخ زمان برگردداما دنیا خرسند اگر چه سوری ها پژمرده شوند

بیری باش یولسادا یولسون

کسی از شدت بدبختی خاک بر سرش کند

داش آتان کول باشی قویموش داشینی اوزگیه آتماز

سنگی که از فلاخن فلک برخیزد بر سینه فلک زدگان می نشیند

سن یئتیشسن هدفه اوندا فلک مقصده چاتماز،داها افسانه یاراتماز

چون به هدف رسی دنیا به مقصود خود نمی رسد و افسانهای نمی آفریند

سوری ای باشی بلالی زامانین قانلی غزالی

سوری – ای مصیبت – غزال خونین زندگی

سوری بیر گوشدی خزان آیری سالیبدور یوواسیندان

سوری - گنجشکی است از آشیانه خود جدا مانده

ال اوزوبدور آتاسیندان

از پدر خود جدا گشته

جوجه دیر حیف اولا سود گورمییب اصلا آناسیندان

حیف – گنجشکی است که سودی از مادرش ندیده

او زلیخا کیمی یوسیف ائیین آلمیر لیباسیندان

زلیخایی ست که بوی پیراهن یوسف را در سر دارد

بونا قانع دی تنفس ائده بیر یار هاواسیندان

بر آن قانع است که از هوای وصال یار تنفس کند

درد وئرن درده سالوب آمما خبر یوخ داواسیندان

درد فلک کشیده اما خبری از درمانش نیست

آغلایوب سیتقایاراق بهره آپارمیر دوعاسینان

چون ابشار اشک میریزد اما بهره ای از دعای خود نمیبرد

او بیر آئینه دی رسام چکوب اوستونه زنگار اوندا،یوخ قدرت گفتار

آئینه ای است که گرد و غبار رویش را پوشانده و قدرت گفتار ونمایان کردن ندارد

اوزی چیرکین دیلی بیمار،گنج وقتینده دل آزار

سوری کسی است که گرد روزگار بر رویش نشسته و درجوانی افسرده خاطرگشته است

گوره سن کیم دی خطا کار،گوره سن کیم دی خطا کار؟

گناه کار کیست؟؟؟ خطاکار کیست ؟؟؟؟

===================================================

(Cəhənnəmdə bitən gül)

Fələkin qanlı əlindən bir atılmış yerə əndı,
Bir fəlakət ananın can şirəsindən südün əmdı,
Bollu nisgil şələsi çigninə aldı,
Tay tuşundan dalı qaldı,
Sarı gül misli saraldı,
Günü tək bağrı qaraldı.
Xan çobansız selə tapşırsın özün ,
Yurdumuza bir Sara gəldı,
Bir vəfasız yar əlindən sana gəlməz yara gəldı,
Bir yazıq qız,can əlindən cana gəlməz cana gəldı,
Keçəcəkdə "Ələmut"damənəsindən buraya dərmana gəldı,
Bir adamsız "Suru"adlı,
əlı bağlı,
dili bağlı!
"Suru"kimdir?
Suru bir güldü cəhənnəmdə bitibdir,
Suru bir damcıdı gözdən axaraq üzdə itibdir,
Suru yol yolçusudur əgride yox düzdə itibdir,
Suru bir mərsiyədir oxşayaraq sözdə itibdir,
O könüllərdə ki itmişdi əzəldən,
Odu gözdəndə itibdir,
Suru bir gözlərı bağlı,
Özü dağlı,sözü dağlı,
Olub hardan hara bağlı?
Boşlayıb doğma diyarln,
Umub əlbəttə yarından,
Əl üzüb hər nə varından,
Qorxmayıb şəhrimizin qışda amansız boranından,
Nə qarından,
Gəzir avarə tapa yandırıcı dərdinə çarə,
Tapa bilmir,
Çox sevir eşqı başından ata,
Amma ata bilmir,
Ova bax ovçu dalınca qaçır amma çata bilmir,
İş donüb Leyli düşüb çöllərə Məcnun soraöında,
Şirin əldə təşə dağ parçalayır Fərhad oturmuş otağında,
Teşnşləb qu gör necə can verı dərya qırağında,
Varlıqın son əsərı az qalır itsin yanağında,
Sankı bir közdu bürülmüş külə varlıq ocağında,
Közəyır piltə kimin yağ tükənıbdır çırağında,
Bir adamsız "Suru"adlı,
əlı bağlı,
dili bağlı!
"Suru can" umma fələkdən,
Fələkin yoxdu vəfası,
Nə qədər yoxdu vəfası,
O qədər çoxdu cəfası,
Köhnə rəqqasə kimin hər kəsə bir cur dur ədası,
O ayaqdan düçəni istər ayaqdan salan olsun,
O talanmışları istir günügündən talan olsun,
O satımışları istir qul edərkən satan olsun,
Neyləmək qurqu bucurdur,
Fələkin nəzmı əzəldən olub əzdadinə bağlı,
Qarasız ağlar olanmaz,
Dərəsız dağlar olanmaz,
Ölüsüz sağlar olanmaz,
Gərək hər bir gözələ bir dana çirkinde yaransın,
Biri ənsın yerə göydən biri ərşə ucalansın,
Biri ççalsın əl əyaq qəm dənizində,
Biri sahildə sevincilə dayansın,
Biri zillət palazın başə çəkib yatsada ancaq,
Birinin baxtı oyansın,
Biri quylansada nemətlərə yersız,
Biridə qanə boyansın,
Ay adamsız Suru adlı,
Saçlarından dara bağlı!
Neyləmək iş belə gəlmış,
Çür gələndə gülə gəlmış,
Fələkin əğri kəmanında olan ox atılanda düzə dəğmış,
Dilsizin bağrını dəlmış,
Əğri qalmış düz əğılmış,
Onu xoşlar bu fələk el Sarasın sellər aparsın,
Bülbül həsrət çəkərək gül səmərin yellər aparsın,
Qeysı çöllərdə qoyub leylini məhfillər aparsın,
Xosro,Şirinilə ələlə versın,Fərhadın qamətın əğsın,
Baxaraq çərxe zəman nəşəyə gəlsın,
Kefə dolsun,
"Surular" solsada solsun,
Sısqa bır ulduz ağər olmasa ulduzlar içində,
Bu səma,zulmətə batmaz,
Daş atan kül başı qoymuş daşını özgəyə atmaz,
Sən yetışsən hədəfə onda fələk məqsədə çatmaz,
Daha əfsanə yaratmaz,
"Suru" ay başı bəlalı,
Zamanın qanlı qəzalı!
"Suru" bir quşdur xəzan ayrı salıbdır yuvaslndan,
əl üzübdür atasından,
o züleyxa kimi Yusif iyin almır libasından,buna qane dir tənəffüs eləyır yar havasından,
dərd verən dərdə salıb amma xəbər yox davasından,
ağlayıb sızlayaraq bəhrə aparmır duasından,
o bir ayinədir rəssam çəkıb üstünə zengar,
onda yox qudrəte quftar,
üzü çırkın,dili bimar,
gənc vəqtində delazar,
görəsən kimdi xətakar,
görəsən kimdi xətakar?